Een InSpirit retreat ergens op een berg op Ibiza, gevuld met plantceremonies, transreizen, energietransmissies, higher beings, human beings en gidsen. Daar kun je überhaupt een boekenreeks over optekenen. Ik moet nog even landen terug op aarde. Als ik die gronding weer heb, volgt dat epistel wellicht nog. Iets waar ik wel wat over kan opschrijven is over m’n kamergenoot tijdens het retreat. Noem het een reflectie.

Energetische vervuiling

Laten we die van mij Jari noemen. M’n vriend(in) had zijn intrek al genomen in onze casita, zoals dat gezellig Spaans heet, toen ik arriveerde. Na een dikke knuffel, werd ik bij mijn hand gepakt en vol enthousiasme huppelden Roomie en ik naar ons onderkomen. Tot zover de liefde… Ik zette een stap in de kamer, Jari zette zijn handen schrap in het deurkozijn en liet een keiharde knetterscheet zo de kamer in. Een gaswolk verstoof, de spirits legden het loodje en ook witte salie zou de energie niet meer redden. Je begrijpt – Jari is een ‘warme’ jongen. Als afstammeling van Arcturius (google it) lijkt ie me zwaar op de hand, stelt veel vragen en wil alles doorgronden. Toch bleek niets minder waar, ‘lucht’ kreeg deze week een hele andere lading, die bij mij met name braakneigingen opriep.

Zingende, zeurende monnik

Jari lijkt een beetje op een monnik, met zijn kale kop, zijn elfenoortjes waarvan de bovenkant licht naar buiten wijzen en zijn bruine kraaloogjes. Maar stil zijn, dat kan ie niet. Niet als ie keiharde scheten of boeren laat, niet als hij ’s nachts naar het toilet moet en de authentieke staldeur met metalen klepel keihard open en dicht klapt en al helemaal niet als de beste jongen echt wakker is. Nooit niet. Zodra deze kerel de kraaloogjes opent, opent ook zijn mond. Meestal om liedjes te zingen, of lomp aan je nog slapende lijf te sjorren met de vraag of je slaapt. “Nu niet meer” is dan vrijwel altijd het antwoord. Zodra ie ook maar een glimp van je halfgeopend oog opvangt, tettert ie vragen in je oor: “Hoe denk jij over de revolutietheorie?”, “Hoe zit het met de oerknal?” en “Droomde jij ook over de oude Egyptenaren?”. Dit onder leiding van luidde vioolmuziek. Een en hetzelfde nummer wat voor 8 uur al 15 keer op repeat heeft gestaan. Ik overdrijf niet.

Behoeftig

Je kunt “Jari, hou je kop” zeggen, maar die gezellige flappies van m werken nauwelijks. Dus vlucht je naar de badkamer met de deur op slot. Terwijl jij je tanden staat te schrobben wordt er op de deur gebonsd (zacht geklopt, hard geklopt), gevolgd door een: “Ben je al klaar? Ik moet echt heel nodig.” De knakker is om 6 uur ’s ochtends nog geweest. Dat weet je want toen hengstte hij ineens op de lichtknop. Niks op je tenen sluipend, in het laffe schijnsel van je iPhone richting badkamer om je roomie niet uit een diepe slaap te ontwaken. Hij heeft licht nodig en dus is er licht. Veel licht. Nee, dat monnikenuiterlijk is niet meer dan een façade. Als hij z’n ding weer gedaan heeft, je zelf weer terug bent in de badkamer voor het vervolg van je bruut onderbroken ochtendritueel, wordt er binnen 5 minuten weer op de deur gebonsd. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar voor ik toonbaar de dag kan beginnen zijn er meer dan 5 minuten verstreken. “Lukt het?” Noem het lichte bezorgdheid om je welzijn of blinde paniek dat ie het hele vioolnummer al een volle ronde in zijn eentje heeft moeten luisteren en bespelen op zijn luchtviool. Er zijn armen voor minder uit de kom geschoten.

Vluchten

Je besluit het huis te ontvluchten. Achter je schiet Jari direct de badkamer in. “Wacht op mij!” Schalt hij nog. Een kortaf “Nee” is het enige wat ik eruit geperst krijg. Binnen een paar tellen hoor ik zijn korte pootjes al achter me aangestampt komen. En dan moet de dag nog beginnen. Dan heb ik nog niet eens verteld over een vragenuurtje aan onze goeroe dat hij rustig voor zichzelf claimt en als het even kan verdubbelt. Of hoe hij ’s avonds verstrikt raakt in zoiets ingewikkelds als een los laken, deken en sprei en hoe ik hem bevrijd uit dit wurgende tafereel en ‘m moederlijk instop. Hoe hij me vervolgens belachelijk maakt over mijn Brabantse accent, voor het gemak vergetend dat dat Arnhems enorm chique is en daar liedjes over gaat zingen. Nog voor dat ik mezelf in bed gedrapeerd heb is het gehele Guus Meeuwis repertoire al voorbijgekomen. Soms zingen we samen liedjes, dat is best gezellig, maar zeg het ‘m ajb niet, want dan zingen we alleen nog maar liedjes. Dan leest hij voor uit eigen werk. Als ik na 3 hoofdstukken zeg toch graag nog even voor mezelf wat te willen lezen, beginnen binnen een minuut de prangende levensvragen: “Wat kun je me vertellen over Atlantis? Ik was daar vandaag, heb wel 3 levens aan me voorbij zien trekken.” “Jari, ik wil lezen!”. “Oké, lees maar voor.”

Cynische liefde

Maar weet je, niemand beukt een schouderklopje zo bemoedigend tussen je schouderbladen als Jari. Niemand ontvlamt de beschermengel in je als de hulpeloze blik in Jari’s monnikenhoofd als hij in Ibiza-stad iets in het Engels moet vragen. En niemand kan met zoveel afzeikende opmerkingen doordrenkt van sarcasme en cynisme zijn liefde laten blijken als hij. En die beantwoord ik met net zoveel liefde, met net zoveel steken onderwater, doordrenkt met cynisme en sarcasme. Keihard lachen, ook dat kan ik met hem. Maar zijn voorstel om samen een jaar te gaan reizen, deed me mezelf bijna van zo’n pittoreske klif werpen. Dichtbij jezelf blijven, dat is wat ik deze week heb geleerd. Dat had ik niet gekund zonder m’n roomie.