Iedereen die de smaragdgroene parel in de Indische oceaan heeft bezocht zal het beamen: er zijn veel straathonden in Sri Lanka. Zo’n 3 miljoen ongeveer. Dat kan best wel even schrikken zijn als je uit een cultuur komt waar  Fluffy ‘s avonds tegen je aankruipt op de bank nadat ze haar perfect afgemeten dieetplan verorbert heeft. Daarom draag ik de initiatieven van dierenliefhebbers en – welzijnsorganisatie een warm hart toe en help ik vrijwillig mee.

Allereerst wil ik even aanhalen dat het leven van een straathond in Sri Lanka niet alleen maar zwaar en verschrikkelijk hoeft te zijn. In een ideaal scenario wandelen ze de hele dag van vismarkt naar een dutje onder een boom, via het strand naar een beetje overgeschoten rijst en curry die hun ‘guardian’ neerzet (een local die in oogje op ze houdt en een bakje eten neerzet).

Guardian Angles

Toen we in Weligama woonden heb ik daar plenty of voorbeelden van gezien en deden we dat zelf ook. Voor die honden die we niet echt in huis hadden gehaald (jaja ik kan ze niet allemaal eigenhandig redden). Het was ook met enige regelmaat dat ik met een verwonde straathond in een tuktuk zat richting dierenarts. Maar voor veel honden op straat is het leven keihard. Niet zelden worden ze aangereden en zwaargewond achtergelaten.

Verwend in een derde wereld land

Gelukkig zijn er initiatieven als onder andere WeCare Sri Lanka die ze dan met liefde weer oplappen. Misschien nog wel schrijnender om te zien vind ik de honden aan een korte ketting of in een kleine kooi bij mensen thuis die dan als waakhond dienen. Dan liever vrij op straat met een guardian die op je past. Al kan er niks op tegen het leven van bijvoorbeeld onze Mocca die met z’n roedel vrij rondloopt door de jungle en over het strand, op uur en tijd ook z’n prakkie krijgt en binnen slaapt op een dik matras. Om over de bizarre hoeveelheid aandacht en aaien nog maar te zwijgen. Daar kan het leven van een gemiddelde Nederlandse huis hond niet tegenop.