De standaard gespreksopener “hee, hoe is het?” die met een steevast “goed en met jou?” wordt beantwoord is meteen ook een enorme dooddoener. Soms prima om de automatische piloot de vaste riedel er uit te flappen en die vraag die hint naar emoties lekker rationeel te omzeilen. Maar het zette me aan het denken: wat zou ik eigenlijk willen zeggen?

Snikken tussen de aardappelen
Want eerlijk, dat vind ik een lastige. Het is namelijk de ene minuut echt dikke prima met me en het volgende moment voel ik me een snikkend en snotterend weekdier. Sowieso kwak ik dat liever niet op iemand neer tussen de aardappelen en de shampoo in de supermarkt, maar soms zou ik best wat eerlijker willen antwoorden. Natuurlijk bij echte vrienden waar ik een avondje uren mijn hart mag luchten is het antwoord gewoon dat wat het is. Maar ik heb het over die variant daar tussenin.

Labiel of flow des levens?
Wat zeg je dan? Nee het gaat niet lekker, maar vraag het me over een uurtje nog eens en dan vind ik het leven wellicht wel fan-facking-tastisch. Noem het labiel, bipolair of hormonaal, ik denk ook dat het nou eenmaal de vrouwelijke flow is. Herken je dat? Kan iemand even sociaal wenselijk antwoorden dat ik niet de enige ben? Levert me wellicht weer net een paar extra minuten hallelujah gevoel op.

Behoorlijk van m’n sokkel 

Deels is dit ook wel hoe mijn vrouwelijk flow nou eenmaal gaat, maar momenteel verkeer ik in een relatief turbulente periode in m’n leven. En wordt dat dus uitvergroot. Ik heb weleens begrepen dat er in je leven 3 pilaren zijn: wonen, werken en wijf, in deze variant allitereert het lekker, maar you get the picture. Als er aan een van die pilaren gezaagd wordt brengt dat je aan het wankelen, aan 2 ben je behoorlijk uit evenwicht en 3 beukt je volledig van je sokkel. Laat ik met die laatste van doen hebben. Dus vergeef me als ik ff niet die steady altijd stralende aard bewoner ben. Mijn antwoord gaat denk ik soms gewoon zijn: Nú gaat het goed. Lekker mindful ook. In het moment enzo. Op die ‘nú’ doorvragen is op eigen risico, wat ik alleen zou nemen als je tissues bij de hand hebt. En een relaas met uitschieters in de richting van ‘eenzaam, moeilijk, uitzichtloos, overspoeld door emoties’ kan en wilt handelen. En nee. Ook die termen maken niet dat het dus alleen maar altijd super klote is en ik zwaar depressief in een hoekje wegkwijn.

Pieken en dalen
Genietend van m’n decaf latte in het lente zonnetje, smeuïge gesprekken van de buren afluisterend, voel ik me nú echt heel fijn. Maar als dan ons huis kersvers in de stille verkoop verschijnt roept dat een vleugje melancholiek op, end of an era en symboliek die resulteren in een knoop in m’n buik en een paar tranen. Mag je gerust weten. En zo beklim ik door de dag verschillende pieken en glijd ik af naar diepe dalen. En dat is oké en menselijk enzo.

Hee, maar hoe is het nú eigenlijk met jou?